Dit artikel is ook terug te vinden in magazine no. 3
LOUISA: “Eerst en vooral de verzorging van de kleinsten, dus van 0 tot ongeveer 2 jaar. Je moet de kinderen ook vermaken. Zo kun je bij voorbeeld muziekjes voor ze spelen, of je zet ze bij de blokken neer. Bellen blazen doet het ook altijd goed. Maar ook eten geven en troosten, zeker de eerste paar dagen wanneer de kindjes door hun ouders naar de club worden gebracht."
TILLY: “Soms moeten de ouders ook getroost worden (lacht).”
LOUISA: “Ondanks dat je werkt heb je wel het gevoel vakantie te hebben. Alles wordt verder voor je geregeld door Intersoc. Tegelijkertijd steek je de handen uit de mouwen in de kinderclub, geniet je van de tijd met de kinderen, van de wandelingen en de natuur.”
TILLY: “Je maakt ook hechte vriendschappen. Niet alleen met andere vrijwilligers en medewerkers, maar ook met bijvoorbeeld ouders. We hebben in al deze jaren echt vrienden voor het leven gemaakt.”
MAAIKE: “Ik zit nog op de middelbare school en vind het vooral handig omdat dit een kans is om ervaring op te doen. Ik vind het heel leuk om met kinderen bezig te zij n en wil hier ook later graag mijn job van maken, dus ik kan alvast oefenen!”
TILLY: "Mijn gezin en ik hebben Intersoc in 1987 leren kennen. Onze eerste gezinsvakantie was op aanraden van onze huisarts. Mijn zoon had steeds bronchitis, dus de frisse berglucht zou hem goed doen. Het is ons zo goed bevallen dat we de jaren daarna opnieuw meegingen. Je leert dan automatisch medewerkers kennen en andere monitoren van clubs waar jouw kinderen heengingen. In 1996 wilde mijn dochter vrijwilliger bij de kinderclubs worden, maar moest op het laatste moment afzeggen. Ik heb toen de sprong gewaagd en ben in haar plaats gegaan. Na 27 jaar ga ik nog steeds elk jaar meerdere keren mee als Ukkiemoni.
LOUISA: Tilly heeft me in 2001 overtuigd een keer mee te gaan. We gingen dat jaar samen en zijn daarna eigenlijk nooit apart van elkaar gegaan. Het was samen of niet.
MAAIKE: Ik ging mee als vakantiegast op Intersoc-vakantie sinds mijn twaalfde. Ik zat zelf nog in een kinderclub, maar was toen al vaker bij de Ukkies te vinden dan bij mijn eigen leeftijdsgenootjes. Afgelopen zomer mocht ik voor het eerst zelf mee als vrij williger. Mijn zusje, die twee jaar jonger is dan ik, kan ook niet wachten om vrij williger te mogen worden bij Intersoc.
LOUISA: Dus in de toekomst vervangen de twee jongeren zusjes de oudere zussen!
MAAIKE: Deze leeftijd begrijpt heel snel wat je met ze wil doen, zoals tekenen, en vinden het ook heel leuk om deze activiteiten met jou te mogen doen.
TILLY: Voor oudere leeftijden moet je programma’s maken, spelletjes doen, je moet ze constant bezig houden. Dat is soms best vermoeiend. De Ukkies zijn iets makkelij ker om te vermaken en slapen veel.
MAAIKE: Je merkt ook bij oudere kinderen dat groepjes snel beginnen te vormen. Bij de jongere kinderen heb je dat nog
niet. De oudere Ukkies spelen graag met de jongere Ukkies. Onderscheid is er nog niet en dat vind ik mooi aan kleine kindjes.
MAAIKE: De onvoorspelbaarheid. Bij de Pukkies weet je bijvoorbeeld al wat er op de planning staat, maar bij de Ukkies weet je nooit echt wat er gaat gebeuren. Dat maakt het ontzettend afwisselend per dag!
TILLY: Je komt zoveel verschillende Ukkiemoni’s tegen: jong, oud, vrouw, man… Dat maakt de job uitdagend en leuk, omdat iedereen een andere manier heeft om met de kinderen om te gaan en je werkt allemaal samen om de kinderen zo goed mogelijk op te vangen.
MAAIKE: Ik had een kindje en die begon net te leren stappen. Dat was heel bijzonder om te zien. We stapten samen de club door en het is leuk om onderdeel daarvan te mogen zijn.
TILLY: En het is ook tof voor de ouders om te zien hoe je je ook voor die kindjes inzet. Het geeft een gevoel van vertrouwen dat ze hun kinderen voor even bij je achterlaten en dat je onderdeel mag zijn van de opvoeding.
LOUISA: Het is super schattig om te zien hoe de kinderen dat beginnen te ontdekken. Of dat ze net leren rechtstaan en dan twee of drie stapjes zetten. Namen vergeet je soms, maar herinneringen blijven altijd.
MAAIKE: Ik vind het ok altijd erg fijn hoe dankbaar de ouders zijn. Dat ze zo blij zijn met dat je er voor hen en hun kinderen bent. Elke keer blijft dat bijzonder.
LOUISA: Allereerst omdat je veel ervaring op doet, want elke dag is anders. Je merkt ook dat elk kindje weer anders is en daar leer je ook weer heel veel uit. Elk kind heeft een andere manier van dingen doen en daar moet je je op aanpassen.
TILLY: Je leert creatief te zijn. Kinderen hebben echt niet veel nodig om content te zijn. Zo hadden we een keer het raam per ongeluk open laten staan en waren er allemaal nachtvlinders naar binnen gevlogen. We hadden toen een spelletje bedacht om ze te vangen en buiten weer vrij te laten. Het was een goede afleiding om de ouders te laten vertrekken zonder dat de kindjes dit doorhadden. Of je wandelt met ze naar het meer en voert de eendjes en vissen. Met kleine dingen kunnen kinderen heel blij zijn.
MAAIKE: Ik heb vooral een boodschap voor de mensen van mijn leeftijd en later van plan zijn iets met jonge kinderen te doen. Dit is een ongelooflijke ervaring en goede voorbereiding. Je leert in een prachtige omgeving de fijne kneepjes al van het vak en het staat heel goed op je CV. Het helpt je heel erg met je studierichting voor later en waar je sterktes en zwaktes liggen. Je leert hoe je kindjes verzorgd, maar ook hoe je ouders soms gerust stelt. Je leert verantwoordelijk te zijn en assertief te reageren.
