"Kinderen blij maken in een prachtig kader, beter kan toch niet?"

Liliane Dalschaert (75) is een doorwinterde kinderanimator bij Intersoc. Ze heeft al meer dan twintig jaar ervaring op haar teller staan. Voor hoeveel werkvakanties dat goed is, weet ze niet meer. “Meer dan honderd, sowieso.” Noem haar trouwens nooit zomaar bij haar echte naam. Bij Intersoc is Liliane, Tante Lili.

Is er iémand die je echte naam kent, Tante Lili?

Amper. Al sinds mijn allereerste vakantie, in Saint-Pierre- la-Mer in Frankrijk, is het Tante Lili. Dat was in 1998. ‘Juffrouw’ of ‘madam’, zo wilde ik niet genoemd worden. Het is vakantie en geen school, toch? ‘Oma’ mogen ze ook niet zeggen, dat ben ik niet, aangezien ik zelf geen kleinkinderen heb. Ik ben de tante van iedereen. Al meer dan twintig jaar.”

Hoe kwam je erop om als vrijwilliger met Intersoc mee te gaan?

Ik ging als kind zelf steevast mee met ‘Jeugd en Gezondheid’ en die vakanties zijn toch altijd ergens in mijn hoofd blijven hangen. Kinderen blij maken in dan nog eens een prachtig kader, beter kan je het toch niet hebben? Toen ik na een jarenlange carrière in een schoenenzaak nog een opleiding verpleegkunde startte, heb ik de stap gewaagd.”

Wat weet je daar nog over, over die allereerste werkvakantie?

“Op donderdagnamiddag belde ik naar Intersoc om eens te polsen. ‘Het is goed’, zeiden ze, ‘je mag morgen vertrekken naar Saint-Pierre-la-Mer. En meteen voor twee periodes.’ Ik schrok uiteraard. Ik had niet eens Frans geld! Maar kijk, het is allemaal goed gekomen. Intersoc heeft me niet meer losgelaten. In het begin was ik vooral animator bij de mini’s (kinderen tussen 5 en 6 jaar oud, red.) tegenwoordig vind je mij vooral bij de ukkies (0–2-jarigen, red.) en pukkies (3-4-jarigen, red.).”

Heb je na al die jaren een favoriete bestemming?

“Helemaal niet. Ik ga overal graag naartoe. De zee, de bergen: maakt niet uit. Ik kan er ondertussen al wel wat verhalen over vertellen (lacht). In Zinal zette ooit een kindje het op een lopen, boven op een berg. Ik ben letterlijk achter aan hem gesprongen. We lagen tot over onze oren in de sneeuw.”

Tot slot: wat maakt jouw Intersoc-verslaving zo groot?

“De vriendschappen die je aan elke vakantie overhoudt. Niet alleen met mede-animatoren, trouwens. Weet je dat ik nu nog kaartjes krijg van hotelgasten die 21 jaar geleden mee waren? Ze sturen me foto’s van hun kinderen die toen mijn mini’s waren. Dat is toch schitterend. Dankzij Intersoc voel ik me nog altijd 18. Ze houden me jong.”