Bedankt vrijwilligers!

Inge en Isabel zijn beide leerkracht in het middelbaar onderwijs. Tijdens hun vakanties kiezen ze ervoor om met Intersoc naar de bergen te gaan. Inge gaat al meerdere jaren mee als vrijwilliger. Isabel, haar man en kinderen zijn fervente bergliefhebbers en laten zeker geen kans voorbijgaan om hun favoriete activiteiten te beoefenen. Ze zijn elkaar tegengekomen in Harrachov en sindsdien zijn ze met elkaar in contact gebleven.

Wat was jullie eerste ervaring als vrijwilliger of als vakantiegast met Intersoc? 

INGE: ik ben al lang geleden begonnen bij Intersoc maar eerst zoals Isabel, als vakantiegast. Wij zijn met onze kinderen naar Zinal geweest, in Wengen, … eigenlijk op heel veel plaatsen. In 2017 heeft Ilse, coördinator bij Intersoc, mij gecontacteerd om te vragen of ik niet mee wou gaan als vrijwilliger. 

ISABEL: Bij ons was de eerste keer met vrienden op skivakantie naar Zinal en dat was zeer goed meegevallen want ik ben zot van de bergen. Ik heb deze bergmicrobe al van kinds af aan meegekregen want mijn ouders gingen ook altijd met ons met Intersoc op reis. Ik vond dat toen helemaal niet leuk want ik was een mama’s-kindje en ik wou altijd bij haar blijven. Ik dacht dat mijn kinderen de clubwerking niet leuk zouden vinden maar we hebben het toch geprobeerd. Mijn kinderen trekken op dat vlak gelukkig op mijn man. Ze vinden het de max om deel te nemen aan de clubactiviteiten. 

Jullie kennen elkaar blijkbaar goed, hoe hebben jullie elkaar leren kennen?

INGE: Het eerste jaar dat ik meeging als vrijwilliger was in 2017, dat was het jaar in Harrachov en toen ben ik Isabel tegengekomen. Ik was er als ukkiemoni en Isabel haar jongste zoontje was toen 6 maanden. Zodra ik weet in welke periode ik een opdracht heb, ben ik nieuwsgierig naar wie we (opnieuw) gaan ontmoeten. Zullen we iemand tegenkomen die we vorige zomer of een paar zomers geleden gezien hebben? Het is altijd wel een fijne verrassing om mensen terug te zien die je kent. 

ISABEL: Wij proberen graag alle intersoc-bestemmingen eens uit. Die zomer waren we toevallig in Harrachov en hebben we elkaar ontmoet. Later zijn we elkaar nog opnieuw tegen gekomen in Wengen en Bad Hofgastein.

Welke momenten blijven in jullie gedachten van vorige (werk)vakanties? 

INGE: Een herinnering die mij altijd is bijgebleven, is het cluboptreden van de Ukkies met de Ukkiebus in Harrachov. We hadden dan een dansje gemaakt en de ouders deden ook mee. Ze waren ook heel verwonderd dat hun kindjes mooi bleven zitten en keken naar de optredens en poppenkast. Dat was één van de mooiste herinneringen. Je probeert overdag om zo veel mogelijk te doen met de kindjes en 's avonds is er voor ons ook wat vrije tijd, waarin we graag eens dansen.  

ISABEL: ik ben fan van Intersoc vooral met kleine kindjes. Je hebt veel tijd voor jezelf. Je geeft je kinderen af aan mensen die het graag doen en dat geeft een goed gevoel. Je kan op je gemak met je partner of met de groep gaan wandelen. Het is dus win-win voor de kinderen en voor ons. Mijn dochter wandelt bijvoorbeeld niet graag, maar in groep doet ze het wel. Het is dus beter dat ze met haar leeftijdsgenootjes meegaat, die motiveren elkaar en doen dat op een speelse wijze.

Wat betekent het om vrijwilliger te zijn? 

INGE: Een beetje genieten en werken. Ik werk zoals Isabel in het onderwijs en ik heb dus veel vakantie maar het voelt niet als werken. Toch ben je de hele dag bezig. 's Avonds kan je dan genieten. De combinatie van de twee vind ik de moeite waard. Ook de erkenning die je soms krijgt, is leuk. Isabel brengt ons al eens chocolaatjes de laatste dag. We hadden in Harrachov ook een fles bubbels gekregen van vakantiegasten. De appreciatie van de mensen en de kinderen is heel aangenaam. Ik doe het ook heel graag. Doorheen het jaar heb ik de “grote mannen” in het middelbaar en dan tijdens de vakanties wil ik iets anders. 

Waarom zijn vrijwilligers zo belangrijk? 

ISABEL: Ze moeten zorgen voor je kostbaarste bezit. Voor mij zijn de beste troeven van een vrijwilliger sociaal zijn en eerlijkheid. Als je kinderen iets fout doen dan vind ik ook dat je als ouder moet aangesproken worden. Hoe kleiner dat ze zijn, hoe moeilijker ik het vond om mijn kindjes af te geven. Je geeft je kostbaarste bezit uit aan mensen die je niet kent en daarom is het belangrijk dat er een klik is. Het is wel een soort familie. Je ziet iedereen terug en we kennen elkaar ondertussen al een beetje. Wij sturen dan berichtjes naar elkaar om weer af te spreken voor een volgende vakantie.

Wat zou je zeggen tegen de personen die nog aarzelen om vrijwilliger te worden?

ISABEL: overtuig mij Inge!

INGE: Als jouw kinderen groot genoeg zijn, je bent warm, je bent sociaal en je bent eerlijk: word mijn nieuwe collega! Kom mee, ik denk dat er zeker plaats is!