Dagboek van een vrijwilliger: de eerste indrukken

Op 4 juli vertrok onze allereerste socialemediavrijwilliger ooit halsoverkop naar Zinal in Zwitserland om er verslag uit te brengen over onze vrijwilligerswerking. Halsoverkop omdat we hem slechts een paar dagen op voorhand lieten weten dat hij daadwerkelijk mee kon gaan. Maar zoals het een echte reiziger betaamt, kon dat Gilles Van Hecke (24) niet tegenhouden om de uitdaging aan te gaan. In deze blogpost vertelt hij over zijn eerste indrukken als vrijwilliger bij Intersoc.

Begin van het avontuur

Terwijl ik dit schrijf, zijn er exact 24 uren verstreken sinds mijn aankomst gisterenavond in Brussel-Zuid om daar de bus richting Zinal, Zwitserland te nemen. Tijdens die vierentwintig uren heb ik al heel wat indrukken mogen opdoen.

Het begon dus allemaal in Brussel-Zuid. Daar werden we opgewacht door een medewerkster van Intersoc die ons de weg naar de bussen aanwees. De bussen stonden er mooi op tijd en nadat ik mijn valies aan de buschauffeur had toevertrouwd, ging ik vooraan op de bus plaatsnemen. Voor even althans, want, vergeetachtige mens dat ik ben, was ik mijn vest uit mijn valies vergeten halen. Aangezien het op een nachtbus af en toe al eens fris  kan worden, moest ik weer in mijn valies kruipen. Dat vond de buschauffeur precies iets minder plezant, maar uiteindelijk haalde hij mijn valies vanuit de laadruimte en kon ik mijn vest dan toch meenemen op de bus. Goede keuze bleek later!

Met mijn vest in de hand was ik dus klaar voor de lange rit naar Zinal. Ik kende helemaal niemand op de bus. Al snel kwamen er op de rijen voor mij twee jobstudenten zitten die ook niemand kenden en dus begonnen we wat tegen elkaar te praten. Nog een beetje later kwam er een derde jobstudent bij en vroeg of ze naast mij kon zitten. Uiteraard kon dat! Het bleek meteen een toffe madam te zijn, net als de andere twee jobstudenten. Het was dus heel makkelijk om mensen te leren kennen als soloreiziger, iets wat later nog meermaals zou blijken.

Met de nachtbus naar Zwitserland

De busrit zelf was niet mijn favoriete deel van de afgelopen vierentwintig uren. Rond half twaalf 's nachts zijn we nog eens gestopt om de benen te strekken. Aan de parking waar we stopten was er zowaar een Dunkin’ Donuts! Mijn geluk kon niet op: ik ben een absolute fan van deze keten en in België vind je nauwelijks een Dunkin’ Donuts. I know, men verkoopt er niet the most healthy food in the world, maar ’t is o zo lekker! Twee donuts later kon ik dus helemaal happy en verzadigd de bus opstappen om dan toch een goede drie uur aan een stuk te slapen. Nadien lukte het mij minder goed om te slapen (bussen…), maar eerlijk is eerlijk: ik heb al erger meegemaakt dus ik ga er niet te veel over klagen.

Rond 6u30 maakten we ons klaar voor de laatste stop. Daar wachtte ons meteen een Zwitserse schoonheid op: een mega regenboog! Hoewel iedereen niet opperbest geslapen had, zag je iedereen enthousiast naar elkaar kijken en zeggen "amai, schoon hé!". Soms zit het geluk hem in de kleine dingen… Het was vooral leuk om de positieve energie onder alle aanwezigen te voelen.

Aan de slag als socialemediavrijwilliger

Rond 8u15 kwamen we uiteindelijk op onze bestemming aan. We werden vriendelijk onthaald door de hoteldirectie van Hôtel Les Diablons en de  reeds aanwezige vrijwilligers en contractuele medewerkers. We konden onze bagage aan onze kamers afzetten en meteen aan tafel schuiven voor een ontbijt dat iedereen wel leek te smaken na de lange busrit.

Na het ontbijt wist ik niet echt goed wat doen. Er waren immers nog geen vakantiegasten en de pas gearriveerde vrijwilligers en vakantiewerkers moesten hun verdere instructies nog ontvangen. Uiteindelijk besloot ik maar te helpen met het opmaken van enkele bedden en een groep jobstudenten te interviewen over de verwachtingen van hun vakantiejob. And once again waren het toffe mensen die gemakkelijk in een babbel opgingen. Dat is iets wat me opviel en blijft opvallen: alle medewerkers staan oprecht open voor elkaar. Super uiteraard!

Na het opmaken van de bedden was het tijd voor lunch en thank you God, ook het eten voor het personeel is hier dik in orde. Er is heel wat keuze in het buffet en er is zowel de mogelijkheid om iets gezonder als iets ongezonder te eten. Mijn madré zal het graag horen want thuis zeggen ze allemaal dat ik te mager sta 😉

Stromend water en tjirpende vogeltjes

Na de middagmaaltijd ben ik gaan kijken naar mijn kamer en niet veel later lag ik uiteraard te knorren. Dat deed ongelooflijk veel deugd, al voelde ik me misschien wel wat schuldig. Ik had immers nog niets gecreëerd voor de sociale media van Intersoc. Nuja, daar kon ik eigenlijk zelf niet veel aan doen. In Zinal had men eerder deze week hevig onweer te verwerken gehad waardoor de wifi in het hotel vandaag nog niet werkte. Heel veel viel er dus nog niet op onze sociale media te posten.

Gesterkt door het verkwikkende dutje begon ik vol goede moed het interview van de jobstudenten uit te schrijven, maar het kostte me meer moeite dan gedacht. Een gebrek aan inspiratie valt al eens voor natuurlijk en dus besloot ik maar een wandeling te maken in de nabije omgeving. WOW! Wat een rustgevende stilte! Ik wandelde even door de straten van Zinal richting het gebergte en het enige wat ik kon horen was het stromend water van de rivier in combinatie met tjirpende vogeltjes. Nu begrijp ik waarom zoveel mensen een wandelvakantie in de Zwitserse bergen plannen. Heerlijk gewoon.

Boeiende vrijwilligers

Toen ik terug aan het hotel was, ging ik meteen naar mijn kamer om deze blog te schrijven, hopend dat de Zwitserse berglucht me weer wat inspiratie zou bezorgd hebben. Helaas pindakaas bleef de gehoopte inspiratie toch een beetje achterwege en bedacht ik dan maar dat het beter was om eerst te gaan eten. Daar had ik een enorm leuke babbel met Ingrid, een vrijwilligster die zich bezighoudt met het amuseren van de allerkleinsten.

Ingrid is momenteel op pensioen, maar vertelde over haar interessante carrière als advocate in het straf- en familierecht. Het was enorm fascinerend en leerrijk om naar de diepmenselijke, maar ook hartverscheurende verhalen te luisteren die ze me vertelde. Ik denk dat dit een van de grootste troeven is die men hier als vrijwilliger of contractuele medewerker beleeft: de kans om mensen te ontmoeten met de meest uiteenlopende achtergronden.

Na het avondeten keerde ik dan terug naar mijn kamer om aan deze blog te beginnen en het leek alsof een klein wonder was geschied. Het schrijven vlotte opnieuw en voilà, hier zijn we plots aan het einde van deze blog. Samengevat kan ik stellen dat het vandaag wel wat een vreemde dag was. Iedereen zocht zijn/haar plaats nog wat in het hotel en dat was voor mij niet anders. Ik wist niet goed wat ik moest doen en dat zorgde af en toe wel voor wat onzekerheid. Maar stilaan begint de mist in mijn hoofd op te klaren en krijg ik steeds een beter beeld van wat ik de komende dagen allemaal zal doen. Ik kijk er alvast naar uit!